رديابي و برچسب‌گذاري ميوه‌ها و سبزيجات بر اساس استاندارد‌هاي GS1

فصلنامه شماره 38 (تابستان 1398)

چكيده

قابلیت ردیابی یک فرآیند کسب‌وکاري است که شرکای تجاری را قادر می‌سازد تا محصولات را در سراسر مسیر حرکتشان از مزرعه تا فروشگاه خرده‌فروشی و یا اپراتورهای خدمات غذا، دنبال کنند. هر شریک زنجيره تأمین كه در فرآيند رديابي نقش بازي مي‌كند، باید بتواند تأمین‌کننده مستقیم و گیرنده (مشتری) مستقیم محصول را شناسایی کند.اولویت اول قابلیت ردیابی این است که از طریق شناسایی سریع‌تر و دقیق‌تر محصول موردنظر، از مصرف‌کننده محافظت کند. این موضوع ‌زمانی مهم است که محصول باید از زنجیره تأمین درون‌سازمانی، خارج شود.در اين مقاله سعي شده تا چگونگي فرآيند رديابي در صنعت میوه و سبزیجات شرح داده شود و همچنين بهترین روش‌های توصیه‌شده بر اساس استاندارد GS1 برای مدیریت زنجیره تأمین و شناسایی محصول را ارائه می‌دهد.

1. مقدمه

در تولید انبوه، هیچ ارتباط حقیقی میان تولیدکنندگان و مصرف‌کنندگان وجود نداشت؛ با این‌حال، امروزه در دنیایی از بازارهای جهانی زندگی میکنیم که در آن مصرف‌کننده انتظار دارد بداند محصولاتش چگونه تولید می‌شود، منشأ و مبدأ مواد اولیه استفاده‌شده در آن از کجاست و غیره. همچنین، این مسئله بیشتر و بیشتر متداول می‌شود که گویی کنترل کمتری میان مرزها، بخش‌ها، کشورها و قارهها وجود دارد. به‌علاوه با افزایش پیچیدگی فرآیندهای کسب‌وکاری در بازار جهانی، زنجیره تأمین نیز باوجود فعالین، بسیار پیچیدهتر شده است.

این مسئله، کنترل فرآیند تولید را به‌منظور حداقل سازی ریسکهای مرتبط با محصولات، امری ضروری می‌کند تا امنیت مصرفکنندگان تضمین شود. به‌منظور اطمینان از امنیت مصرف‌کننده، شرکتها باید از مقررات سخت‌گیرانه امنیت مواد غذایی، پیروی کنند تا از هزینه‌های بسیار سنگین قانونی اجتناب کنند.

1. تعاریف ردیابی

هدف از استاندارد جهانی ردیابی GS1 (GTS) کمک به سازمان‌ها و صنایع در طراحی و اجرای سیستم‌های ردیابی بر اساس استانداردهای GS1 است. در سطح استراتژیک، این استاندارد باهدف ارائه بینش و دانش کلیدی برای سازمان‌ها یا صنایعی است که درحال‌توسعه اهداف ردیابی در طولانی‌مدت هستند.

ردیابی، توانایی دنبال کردن تاریخچه، کاربرد یا موقعیت یک شیء است [ISO 9001:2015]. هنگامی‌که از ردیابی محصولات یا خدمات صحبت می‌شود، منظور موارد زیر است:

• منشأ مواد و قطعات
• پردازش تاریخچه
• توزیع و محل محصول یا خدمات پس از تحویل

رویکرد GS1 برای فعال کردن قابلیت ردیابی زنجیره تأمین، بر استفاده از استانداردهای باز متمرکزشده است تا قابليت رصد اشیاء مرتبط با زنجیره تأمین را فراهم کند. هدف از این استاندارد کمک به سازمان‌ها و صنایع برای دستیابی به ردیابی جهانی زنجیره تأمین توسط موارد زیر است:

• ارائه روشی قابل‌استفاده برای سازمان‌ها هنگام تهیه نیازمندی‌های طراحی سیستم‌های ردیابی متناسب با نیازها و اهداف آن‌ها.
• خدمت در اولین مرحله بنیادی برای بخش‌های خاص و دستورالعمل‌های مربوط به استانداردهای محلی و منطقه‌ای.
• امکان برقراری ارتباط موفق و متقابل در بین زنجیره‌های تأمین با ارائه روش‌های استوار جهت شناسایی اشیاء قابل‌ردیابی و همچنین ایجاد و به اشتراک داده‌های مبتنی بر استانداردها در مورد حرکات یا وقایع مربوط به آن اشیاء در طول عمر آن‌ها.
• امکان مقیاسبندی و پذیرش به‌ وسیله استانداردهای موجود و در آخر اجتناب از رویکردهای پراکنده در موارد کاربردی فراتر از ردیابی.

براي رديابي مي‌توان تعاريف زير را بيان نمود:

• ردیابی: توانایی ردیابی سابقه محصول و ردیابی موارد استفاده و مکان‌هایی است که محصول موردنظر طی کرده است. [ISO 9001: 2000]
• ردیابی بیرونی: فرآیندی است که بین شرکای تجاری رخ می‌دهد و اطلاعات/ داده‌ها برای اجرای ردیابی بین شرکای تجاری تبادل می‌شود.
• ردیابی داخلی: فرآیندی است که در طول عمر شرکت در داخل شرکت رخ می‌دهد و داده‌های اختصاصی شرکت برای اجرای ردیابی داخلی استفاده می‌شود.

استانداردهای GS1 زبان مشترکی از کسب‌وکار هستند و چارچوبی را برای پشتیبانی از فرآیند ردیابی فراهم می‌کند. این استاندارد، روش جهانی پذیرفته‌شده برای شناسایی منحصربه‌فرد را تعریف می‌کند و توسط صنعت توسعه‌یافته است. در اين استاندارد موجوديت‌هاي زير شناسايي مي‌شود:

• نقش‌های تجاری (تأمین‌کنندگان شما، شرکت شما، مشتریان شما، شركت‌هاي ارائه‌دهنده خدمات حمل‌ونقلي)
• مکان‌های تجاری (می‌تواند هر مکان فیزیکی مانند انبار کالا، خط بسته‌بندی، بارانداز یا فروشگاه باشد.)
• محصولاتی که شرکت شما از آن استفاده می‌کند یا آن را ایجاد می‌کند.
• واحدهای لجستیکی که شرکت شما دریافت و یا ارسال می‌کند.
• مرسوله‌های ورودی و خروجی

استاندارد جهانی ردیابی GS1 همچنین بخش‌های ضروری و اساسی اطلاعاتی که باید جمع‌آوری، ثبت و ضبط و به اشتراک گذاشته شوند را برای اطمینان از ردیابی در یک سطح بالاتر و یک سطح پایین‌تر، نيز تعیین می‌کند. این استاندارد برای تمام شرکت‌ها با هر سایز و هر منطقه جغرافیایی قابل‌اجرا است.

باوجوداینکه استانداردهای جهانی ردیابی GS1 مستقل از هر تکنولوژی خاص می‌تواند اجرا شود، اما شیوه‌های ممتاز کسب‌وکار نیاز به الصاق باركد به روی نمونه‌ها و يا پالت‌ها دارند. همچنين کسب‌وکارها بیشتر تشویق می‌شوند تا برای تبادل اطلاعات ضروری خود، از پیام‌های الکترونیکی استفاده کنند.

GS1 سازمان استانداردی غیرانتفاعی با اعضای وابسته در هر کشور است. انجمن‌های تجارت بین‌المللی/ منطقه‌ای، منابع مهمی هستند که همکاری با آن‌ها به شرکت شما برای درک مؤثرترین راه برای پیاده‌سازی قابلیت ردیابی با شرکای تجاری‌تان کمک می‌کند. این استانداردها همچنین به شرکت شما برای ارتباط با ارائه‌دهندگان تکنولوژی که به صنعت تولید خدمت ارائه می‌دهند، نيز کمک می‌کند.

1. اصول ردیابی

براي ايجاد قابليت رديابي، يك سازمان باید تعیین کند که چه چیزهایی باید ردیابی شود. تعيين اين موارد به «قلم قابل‌ردیابی» بازمی‌گردد. یک‌قلم قابل‌ردیابی می‌تواند شامل موارد زیر باشد:

• یک محصول یا قلم معامله‌شده (مانند جعبه/کارتن، قلم مصرفی)
• یک واحد لجستیکی (مانند سبدها، ظروف)
• مرسوله یا محموله تجاري

باید بین شرکای تجاری در مورد اینکه قلم تجاری قابل‌ردیابی چیست، توافق نظر وجود داشته باشد. این توافق تضمین می‌کند که هر دو طرف تجاری در حال رهگیری قلم تجاری یکسانی هستند، در غیر این صورت زنجیره شکسته خواهد شد. هر شریک تجاری باید حداقل یک سطح از قلم‌های قابل‌ردیابی را برای هر مرسوله تعیین کند.

تمام اقلام قابل‌ردیابی باید منحصربه‌فرد شناسایی شوند و این اطلاعات بین همه شرکای تأثیرپذیر از زنجیره تأمین به اشتراک گذاشته ‌شود.

برای ردیابی محصولات، حداقل باید موارد زیر به قلم قابل‌ردیابی تخصیص داده‌شده باشد:

• تخصیص GTIN
• تخصیص شماره بچ/ بهر

هنگامی‌که یک محصول دوباره پیکربندی و یا دوباره بسته‌بندی می‌شود، باید به محصول جدید یک شماره شناسایی منحصربه‌فرد جدید (GTIN جديد) اختصاص داده شود و باید پیوندی بین محصول جدید و ورودی‌های اصلی آن برقرار شود.

هنگامی‌که یک واحد لجستیک دوباره پیکربندی می‌شود، به واحد لجستیک جدید باید یک شماره شناسایی منحصربه‌فرد جدید (SSCC جديد) تخصيص داده شود و باید پیوندی بین واحد لجستیکي ایجادشده و ورودی اصلی آن برقرار شود.

تمام شرکای زنجیره تأمین باید مرتباً جریان فیزیکی محصولات را با جریان اطلاعات آن‌ها لینک کنند. شماره‌های شناسایی قلم قابل‌ردیابی باید با اسناد کسب‌وکار مرتبط با خود، ارتباط داده‌شده باشند.

شکل 1: ردیابی در سراسر زنجیره تأمین

توجه: شریک ردیابی می‌تواند تولیدکننده، بسته‌بندی کننده، توزیع‌کننده/معامله‌گر، فروشگاه خرده‌فروشی یا رستوران‌ها باشند.

هر يك از شركاي زنجيره تأمین (شركاي ردیابی) باید قادر به شناسایی منبع اقلام قابل‌ردیابی (تأمین‌کننده) و دریافت‌کننده اقلام قابل‌ردیابی (مشتری) باشد.

به این اصل «یک گام به سمت بالادست، یک گام به سمت پایین‌دست» (“one step up, one step down”) گفته مي‌شود. این سيستم مستلزم آن است که شرکای زنجیره تأمین، حداقل اطلاعات لازم برای ردیابی که در بخش‌های بعدی توضیح داده‌شده را جمع‌آوری و ثبت و ضبط و ذخیره کنند و به اشتراک بگذارند.

همچنين تمام شرکای زنجیره تأمین نياز به هردو ردیابی داخلی و خارجی دارند. (پیاده‌سازی ردیابی داخلی باید اطمینان دهد که پیوندهای لازم بین ورودی‌ها و خروجی‌ها حفظ می‌شود.) براي بهينه‌سازي سيستم‌هاي رديابي، هر دارایی (مثل پالت‌هاي برگشتنی) كه باید مسیر رفت‌وبرگشت آن ردیابی شود نيز باید به‌طور منحصربه‌فرد شناسایی شود.

لیبل‌هایی که شماره شناسایی قلم قابل‌ردیابی بر روي آن ثبت‌شده است باید تا زمانی که قلم قابل‌ردیابی، مصرف شود یا توسط شریک تجاری بعدی از بین برود، روی قلم كالا باقی بماند. این اصل حتی زمانی که قلم قابل‌ردیابی بخشی از یک سلسله‌مراتب بسته‌بندی بزرگ‌تر است نیز اعمال می‌شود.

1. پياده‌سازي سيستم‌ رديابي درون‌سازمانی

برای پياده‌سازي قابلیت ردیابی، تولیدکنندگان باید سوابق اطلاعات ضروری مربوط به تولید محصول را حفظ کنند اين اطلاعات مي‌تواند شامل بهترين تاریخ‌مصرف، اطلاعات مربوط بذر، کود، مواد بسته‌بندی، کارگرانی که برداشت محصول را انجام داده‌اند و آب مورداستفاده براي پروش محصول باشد. این اطلاعات براي استقرار سيستم رديابي درون‌سازمانی بسيار مهم است.

پس از ثبت اطلاعات مربوط به توليد محصول و شناسايي محصول بايد هر واحد لجستیکی که به‌منظور حمل و انبارش درنظرگرفته شده است، به‌صورت منحصربه‌فرد شناسایی شود. به‌عنوان‌مثال واحدهای لجستیکی مي‌تواند شامل سبدها، کیسه‌هایی که روی دوش حمل می‌شوند، ظروف، تریلرها و غيره شود كه بايد به شكل منحصربه‌فرد شناسايي شود.

برای شناسایی منحصربه‌فرد واحدهای لجستیکی، بهترین روش، استفاده از کد سریالی بسته ارسالی GS1 (SSCC) است. این شماره با استفاده از پیش‌شماره شرکتی GS1 (GCP) ساخته می‌شود، بنابراین منحصربه‌فرد بودن آن را تضمین می‌کند.

باگذشت زمان، شرکت شما از مجموعه ظرفيت SSCC موجود خود استفاده خواهد کرد و این بسیار مهم است که شما استفاده مجدد از شماره‌های SSCC را مدیریت کنید تا با واحدهای لجستیکی موجود در زنجیره تأمین تداخل نداشته باشید. بهترین کار این است که استفاده از شماره SSCC را برای مدت‌زمان یک سال محدود کنید.

برای کمک به ديگر شركاي زنجيره تأمین، در هنگام تخصیص شماره بچ/ بهر به محصول، تولیدکنندگان باید تمام اطلاعات مربوط به کشت/ برداشت را در تگ/ لیبل واحد لجستیکی‌ خود، قرار دهند. این اطلاعات شركاي تجاري را قادر به ایجاد یک شماره بچ/ بهر معنی‌دار می‌کند، این اطلاعات می‌تواند شامل کارکنانی که محصول را برداشت کرده‌اند، مزرعه یا قطعه برداشت، تاریخ برداشت و غیره باشد.

هر لیبل لجستیکی باید داده‌های زیر را در فرمت قابل‌خواندن ارائه دهند:

• شناسایی منحصربه‌فرد واحد لجستیکی (SSCC)
• نام کالا و در صورت لزوم نام نوع کالا
• شناسایی منحصربه‌فرد سازمان
• اطلاعات بیشتر در مورد کشت/ برداشت

1. نحوه شناسايي شركاي تجاري

بهترین راهکار استفاده از کد جهانی مکان GS1 (GLN) است. GLN یک كليد شناسايي استاندارد است که می‌تواند برای شناسایی شرکت و مكان فيزيكي آن به‌طور منحصربه‌فرد استفاده شود. GLN می‌تواند توسط یکی از سازمان‌های عضو GS1 یا توسط شرکت شما با استفاده از پیش‌شماره شرکتی GS1 شما تخصيص داده شود.

1. داده‌هاي رديابي

برای اطمینان از اینکه زنجیره ردیابی برقرار شده است، داده‌های زیر باید ثبت و ضبط و به اشتراک گذاشته شوند. اطلاعات زیر نشان‌دهنده حداقل مجموعه داده‌های موردنیاز برای اطمینان از ردیابی بین شما و شرکای تجاری شما است.

• شناسایی واحد لجستیکی (SSCC)
• کالا و در صورت لزوم نام نوع کالا (GTIN)
• شناسایی دریافت‌کننده (GLN)
• شناسایی مکانی که قلم تجاری از آن ارسال‌شده است (GLN محل ارسال)
• شناسایی مکانی که قلم تجاری به آن ارسال می‌شود (GLN محل دریافت/ شرکای تجاری)
• تاریخ ارسال
• اطلاعات مربوط به كشت و توليد محصول مانند مزرعه، بذر مورداستفاده و ديگر جزئيات مربوطه
• اطلاعات اضافی در فرآيند توليد مانند کارگرانی که محصول را برداشت کرده‌اند، تاریخ برداشت
• تخصیص شماره بچ/ بهر به محصولات توليدي در بازه‌هاي زماني مشخص
• شناسایی فرستنده (GLN)

نمودار زیر، الزامات داده برای تولیدکنندگان، حداقل اطلاعات موردنیاز برای برقراری ردیابی را نشان می‌دهد.

شکل 2: اطلاعات موردنیاز رديابي

1. نگهداری داده‌ها

بر اساس استاندارد‌هاي GS1 تمامي شركاي تجاري در زنجيره تأمین ملزم به حفظ اطلاعات رديابي خود مي‌باشند تا بتوان فرآيند ردیابی به‌موقع و دقیق را تسهیل كرد و هرگونه فراخوانی محصولات را پشتیبانی نمود. بر اساس استاندارد توصیه می‌شود که شرکت‌ها بر اساس ملاحظات زیر، سیاست نگهداری داده‌های داخلی خود را ایجاد کنند:

1. الزامات بازار یا دولت
2. مدت‌زمانی که محصول شما در زنجیره تأمین وجود دارد
3. نیاز به بازیابی داده‌ها در صورت ردیابی رو به عقب که ممکن است مشمول محصول شما بشود یا نشود
4. نحوه برچسب‌گذاری میوه و سبزیجات

موضوع بسيار مهمي كه در فرآيند رديابي ميوه‌ها و سبزيجات به دليل ماهيت محصول بسيار حائز اهميت است، موضوع مربوط به نشانه‌گذاري ميوه‌ها و سبزيجات است.

بر مبنای استانداردها و الزامات GS1 و همچنين الزامات قانونی و سناریوهای اضافی احتمالی اقلام تجاری در نقطه فروش (POS) برچسب‌گذاری می‌شوند. در اين برچسب‌ها کلید شناسایی، طراحی و محتوی لیبل‌ها متنوع خواهد بود.

بیشتر میوه و سبزیجاتي كه بدون بسته‌بندی در بازار فروخته مي‌شوند، یک برچسب یا استیکر با شماره قیمت PLU بر روی خوددارند. کد‌های PLU که روی برچسب‌های کوچک چاپ‌شده و شما آن‌ها را به‌صورت چسبیده بر روی سیب، موز و سایر محصولات می‌یابید، شماره‌های شناسایی هستند که اطلاعات مربوط به محصول را ارائه می‌دهند. يكي از قسمت‌هاي كد PLU كد GTIN است، كه محصول توسط آن به‌صورت منحصربه‌فرد شناسايي مي‌َشود.

زماني كه يك محصول (ميوه و يا سبزيجات) به‌صورت بسته‌بندی‌شده در نقطه فروش عرضه مي‌شود بر اساس استاندارد‌هاي GS1 به بسته‌بندي آن بايد يك ليبل الصاق شده باشد كه ليبل بايد حاوي كد GTIN و ديگر اطلاعات رديابي باشد. همچنين باركد مربوطه قابليت اسكن شدن در نقطه فروش را نيز داشته باشد.

میوه‌ها و سبزیجات بدون بسته‌بندی، همواره توسط کارتن یا جعبه به مصرف‌کننده ارائه می‌شوند. در اين حالت بايد ظروفي كه محصول را حمل مي‌كند بر اساس مقياس فروش محصول (كيلوگرم، گرم، تعداد و غيره) نشانه‌گذاري شود و يا به‌صورت تک‌واحدی فرآيند نشانه‌گذاري صورت بپذيرد. بر مبنای الزامات قانونی هیچ اجباری وجود ندارد که یک برچسب بر روی یک واحد مصرفی قرار بگیرد. مصرف‌کننده به مقدار موردنیاز از محصول، انتخاب می‌کند که محصول موردنظر به‌صورت تکی یا کیلویی فروخته شود. تصمیم به برچسب‌گذاری در برخی از موارد به انتخاب خرده‌فروش و در برخی موارد بر مبنای جنبه‌های قانونی است.

1. ملاحظات عمومی برچسب برای ميوه و سبزيجات

اقلام تجاری به یک شماره شناسایی منحصربه‌فرد نیاز دارند. این شماره می‌تواند یک شماره PLU یا یک بارکد به همراه GTIN یا در صورت لزوم هر دو آن‌ها باشد. GTIN همیشه در یک EAN/UPC یا بارکد GS1 DataBar Stacked، رمزگذاری می‌شود تا امکان اسکن خودکار وجود داشته باشد. اطلاعات دقیق و باکیفیت بارکد باید قابل‌مشاهده باشد.

1. استفاده از شماره‌های PLU: شماره‌های PLU برای محصولاتی که با وزن ثابت به فروش می‌رسند مورداستفاده قرار نمی‌گیرند. (قیمت‌گذاری آن‌ها بر اساس وزنشان تعیین نمی‌شود).
2. با استفاده از بارکدها: انتخاب یک بارکد GS1:
   1. اگر قرار است فقط یک GTIN رمزگذاری شود از نماد EAN/UPC استفاده کنید.
   2. در مورد اقلام کوچک‌تر از GS1 DataBar Stacked استفاده کنید.
   3. اگر باید یک GTIN و اطلاعات اضافی مانند وزن خالص رمزگذاری شود از GS1 DataBar Expended یا GS1 DataBar Expanded Stacked استفاده کنید.

شکل 3: نمادهای GS1 DataBar

مشخصات GS1 DataBar

نماد GS1 DataBar دارای ویژگی‌های زیر است:

• کاملاً سازگار با تکنولوژی اسکنر‌هاي حال حاضر است.
• يك نماد خطی است.
• قابلیت اسکن چندمنظوره، به‌جز در ارتباط با فرمت‌های “Stacked” یا “limited” را دارد.
• اين نماد اطلاعات بيشتر را در فضاي كمتر در خود ذخيره مي‌كند، بنابراین برای محصولات بسیار کوچک مناسب است.
• اين نماد علاوه بر كد GTIN محصول مي‌تواند اطلاعات اضافی بيشتري در خود ذخيره كند.
• در دسترس بودن یک طیف وسیعی از نمادهای کاربردی خاص، قابلیت انطباق‌پذیری مطلوب را فراهم می‌آورد.
• حفاظت از نماد در سراسر جهان (ISO / IEC 24724)

1. سناریوی برچسب‌های خاص برای واحدهای مصرفی

واحدهای مصرفی ممکن است در فرم‌های مختلف (وزن ثابت، وزن متغیر، بسته‌بندی‌شده، بدون بسته‌بندی و غیره) واقع شود، طرح و محتوای برچسب به ترتیب متفاوت است.

بندهای زیر جزئیات برچسب مربوط به مناسب‌ترین راهکارهای برچسب زدن را ارائه می‌دهند:

1. واحد مصرفی قبل از بسته‌بندی (وزن ثابت)
2. واحد مصرفی قبل از بسته‌بندی (وزن متغیر)
3. بدون بسته‌بندی/ فله (به اختیار خرده‌فروش بر مبنای وزن یا مقدار فروخته می‌شود)

واحد مصرفی بخش‌بندی شده

صاحب برند مسئول شناسایی اقلام تجاری خود با استفاده از استانداردهای GS1 است.

آن‌ها باید بر اساس قوانین تخصیص GTIN و موافقت‌نامه‌های تجاری، موجودی‌ها را با‌GTIN های مختلف شناسایی و بخش‌بندی کنند. این به این معنا نیست که یک مورد تجاری که قبلاً توسط صاحب برند برای استفاده در POS یا غیر POS تعیین‌شده باشد، هرگز توسط یک شریک تجاری پایین‌دستی به روشی که قبلاً تعیین نشده، مورداستفاده قرار نخواهد گرفت. این استثنا نمی‌تواند توسط استانداردهای GS1 اداره شود، مگر با موافقت‌نامه‌های تجاری دوجانبه.

نحوه طراحی یک برچسب

تأمین‌کننده ، بسته‌بندی کننده محصول با در نظر گرفتن جنبه‌های بازاریابی، الزامات قانونی و مشخصات GS1 و همچنين دستورالعمل‌های پیاده‌سازی، تصمیم می‌گیرد که برچسب چگونه ساختاریافته و طراحی شود. در مورد برچسب‌های شخصي، خرده‌فروش الزامات مربوطه را تعيين می‌کند GS1 General Specification مشخصات اندازه و کیفیت بارکد را مشخص مي‌كند.

نصب ليبل‌ها بر روي محصول

هنگام قرار دادن برچسب روی میوه‌ها و سبزیجات، باید اصول، شیوه‌ها و نمونه‌های زیر را در نظر بگیرید تا اطمینان حاصل شود که برچسب‌ها به‌درستی و به طور کارآمد اسکن خواهند شد.

براي اين موضوع سند GS1 General Specification نحوه قرار دادن برچسب را توضيح مي‌دهد.

اصول:

• حداقل به یک بارکد روی قلم تجاری موردنظر برای نقطه فروش موردنیاز است.
• فقط یک بارکد باید بر روی برچسب باشد.
• اگر بیش از یک برچسب قرار داده شود، هر برچسب باید دارای همان GTIN باشد.
• هر چیزی که بارکد را محو کند و یا به آن آسیب برساند عملکرد اسکن را کاهش می‌دهد.
• اگر ارتفاع بارکد زیر ارتفاع توصیه‌شده است، آن به‌صورت همه‌جانبه قابل‌خواندن نخواهد بود و تأثیر در عملکرد خواندن دارد.

شیوه‌ها:

• هرگز بارکد را بر روی محصول در یک منطقه با فضای ناکافی قرار ندهید. اجازه ندهید که تصاویر دیگر به فضای بارکد تجاوز کنند.
• هرگز بارکدها را درجاهایی مانند روی سوراخ‌ها، برش‌ها، درزها، لبه‌ها، بافت‌های خشن و هرجایی که بارکد قابل خوانا نباشد قرار ندهید.
• بارکد را در منطقه منگنه‌ها نگذارید.
• یک نماد را در گوشه بسته‌بندی قرار ندهید.
• یک نماد را زیر یک package flap قرار ندهید.
• بارکدهایی که به اهداف کنترل تولید مورداستفاده قرار می‌گیرند، باید هر جا که ممکن است قبل از ورود به توزیع عمومی، مسدود شوند.

1. نتيجه‌گيري:

به‌صورت فزاینده‌ای، از صنايع توليدي انتظار می‌رود که از استانداردهای جهانی و رایج در راستای شماره‌گذاری و نشانه‌گذاری به همراه پردازش الکترونیکی داده و همچنين قابليت رديابي محصول بهره ببرد. استاندارد‌هاي GS1 يكي از مهم‌ترین و پركاربردترين استاندارد‌ها در جهان است كه از اين موضوع پشتيباني مي‌كند. برای تمامی بخش‌ها، مدیریت سفارش دهی، دریافت، ردگیری و ردیابی و برچسب‌گذاری محصولات به‌سادگی و بدون هیچ مشکلی و به‌صورت کارآمد از طريق اين استاندارد‌ها امکان‌پذیر است.

شركت‌ها و صنايع داخلي و همچنين دستگاه‌هاي قانون‌گذار و نظارتي در صورت استفاده از اين استاندارد‌ها علاوه بر مديريت بهينه منابع و ظرفيت‌هاي خود قادر خواهند بود هزينه‌هاي سربار و تداركاتي خود را كاهش داده و فرآيند تنظيم بازار را به‌صورت بهينه انجام دهند. همچنين ايمني و سلامت مصرف‌كنندگان نهايي نيز تأمین خواهد شد.