ماهنامه شماره 26 (مهر ماه 1396)

مقدمه

سیستم GS1 به‌طور گسترده در استانداردهای زنجیره‌تامین در جهان مورداستفاده قرار میگیرد. GS1 یک سیستم یکپارچه از استانداردهای جهانی است که شناسایی دقیق و ارتباط اطلاعات مربوط به مکان‌ها، محصولات، دارایی‌ها و خدمات را فراهم می‌نماید. استانداردهای شناسایی GS1 که با عنوان کلیدهای شناسایی GS1 شناخته میشوند، از طریق شناسایی ایمن و استفاده از فن آوریهایی مانند بارکد، برچسبهای RFID و پیامهای الکترونیکی و همچنین اتصال جریان اطلاعاتی کالاها و خدمات با جریان فیزیکی کالا ارزش خود را نشان میدهند. صنعت حمل‌ونقل و لجستیک، جریان کالاها با استفاده از روشهای حمل‌ونقل متعدد، ازجمله جاده، راهآهن، هوایی و دریایی را در برمی‌گیرد. به‌طور مشابه، این صنعت طیف گستردهای از بخش‌هایی مانند فرستنده و گیرنده بار، حمل کننده بار و نهاد متصدی حمل‌ونقل و همچنین نهادهای رسمی مانند گمرکات و مراجع ذیصلاح را در برمی‌گیرد. ترکیب کانال‌ها و بخش‌های لجستیکی امکان تسهیل مدیریت داراییها و شناسایی محموله با استفاده از کلیدهای شناسایی GS1 و به اشتراک‌گذاری این اطلاعات بین متصدیان حمل‌ونقل و دیگر ارائهدهندگان خدمات را فراهم می‌نماید. این مقاله کمک میکند تا داراییها، واحدهای لجستیکی و محمولههای مورداستفاده در صنعت حمل‌ونقل و لجستیک را بشناسیم. این موارد بر اساس استانداردهای GS1 که در سند GS1 General Specifications توضیح داده‌شده‌اند، است و به پرسشهای کاربران در خصوص استفاده واقعی و اجرای کلیدهای شناسایی زیر پاسخ می‌دهد.

واحدهای لجستیکي

واحدهای لجستیکی کالاهای بسته‌بندی‌شده باهم برای حمل‌ونقل و انبارداری هستند. واحدهای لجستیکی دارای اشکال مختلفی هستند، یک جعبه تکی محتوی تعدادی محدود از محصولات، یک پالت از چند محصول یا یک کانتینر چندوجهی محتوی چندین پالت.

زمانی که یک واحد لجستیکی در زنجیره‌تامین حرکت میکند، یک سری از وقایع رخ میدهد که اطلاعات وابسته به آن را معین میکند. کل فرایند زنجیره‌تامین تولید، توزیع کالای تمام‌شده، حمل‌ونقل و جاری‌سازی و پخش در بازار، لایههایی از اطلاعات مرتبط به واحد لجستیکی اضافه می کند.

به‌عنوان‌مثال، محتوای فیزیکی واحد لجستیکی معمولاً در توزیع کالاهای تمام‌شده مشخص میشود. در آن زمان، شناسایی واحد لجستیکی به‌عنوان یک موجودیت امکان‌پذیر است.

سایر عناصر اطلاعات، ازجمله مقصد نهایی یا ترکیب یک محموله چند واحدی، معمولاً تا بعد از فرایند زنجیره‌تامین ناشناخته میماند. در یک رابطه تجاری، عناصر مختلفی از اطلاعات به‌طورکلی شناخته‌شده و توسط تأمین‌کننده، حامل و مشتری به کار گرفته می‌شوند.

یکی از برنامه‌های مهم در سیستم GS1، ردیابی و رهگیری واحدهای حمل‌ونقل در زنجیره عرضه است. وقتی یک واحد لجستیکی به‌صورت فیزیکی در یک زنجیره عرضه جابه‌جا می‌شود، با اسكن شماره شناسایی استانداردی که روی آن علامت‌گذاری ‌شده است، می‌توان ارتباطی بین اطلاعات محموله و جابه‌جایی آن برقرار کرد و به این وسیله، رهگیری و ردیابی واحد لجستیکی امکان‌پذیر می‌شود.

فرایندهای ردیابی و رهگیری، در دامنه‌ای گسترده از کاربردها نظیر گزارش عملیات تعمیرات کشتی، مسیریابی محموله‌ها و عملیات دریافت‌ و پرداخت مکانیزه (مثلاً پرداخت‌های الکترونیکی) کاربرد دارند.

در سیستم GS1، واحدهای لجستیکي با یک شماره شناسایی به نام شماره‌سریال کانتینر ارسالی (SSCC)، شناسایی می‌شوند. SSCC تنها شناسهاي است كه بايد جهت شناسايي يك واحد لجستيكي استفاده شود. کد SSCC تضمین میکند که واحدهای لجستیکی با یک شماره که در کل دنیا یکتا است شناسایی میشوند.

اگر محموله علاوه بر اینکه یک واحد لجستیکی باشد، از طرف صاحب نام تجاری به‌عنوان یک‌قلم تجاری نیز در نظر گرفته‌شده باشد، آن کالا ممکن است با GTIN نیز شناسایی شود. ترکیب یک GTIN و یک شماره‌سریال نباید جایگزین SSCC به‌عنوان شناسهی یک واحد لجستیکی شود.

اگر علاوه بر واحد لجستیکی بودن، قلم جزئی از محموله یا مرسوله باشد، ممکن است از GINC و یا GSIN که در ادامه تشریح میشوند، نیز استفاده شود.

همچنین، در صورت نیاز می‌توان با استفاده از یک نماد کد میله‌ای، اطلاعات اضافی دیگری مثل «شماره شناسایی جهانی برای محموله» را که با شناسه کاربردی[1] AI(401) مشخص می‌شود، در کنار SSCC قرارداد.

شکل 1- تشکیل SSCC همراه با GTIN
2-1- واحدهای لجستیکي منفرد

شناسایی و علامت‌گذاری واحدهای لجستیکي با استفاده از کدهای SSCC، کاربردهای بسیار زیادی دارد. زمانی که شرکای تجاری بخواهند با تبادل الکترونیکی داده‌ها ([2]EDI)، بین خود، اطلاعاتی درباره یک واحد لجستیکي فیزیکی مبادله کنند، می‌توانند از این کدها استفاده نمایند.

برای شناسایی واحدهای لجستیکی، از AI(00) قبل از رشته عناصر ِحاوي كدهای SSCC استفاده می‌شود. در طول حیات هر واحد لجستیکي، یک شماره SSCC منحصربه‌فرد به آن اختصاص می‌یابد. در زمان تخصیص کدهای SSCC، قاعده این است که شماره‌های SSCC اختصاص‌یافته، نباید ظرف مدت یک سال از تاریخ ارسال کالا از تخصیص دهنده SSCC به شریک تجاری، مجدداً به يك مرسوله ديگر تخصيص داده شود. هرچند می‌توان این مدت‌زمان را به‌ دلیل قوانین خاص کشورها یا نیازهای خاص طرفین تجاری، اضافه کرد.

در اصل، کدهای SSCC، یک شماره مرجع منحصر‌به‌فرد برای واحد لجستیکی ایجاد می‌کنند که این شماره مرجع، می‌تواند به‌عنوان کلیدی برای دسترسی به اطلاعات واحد لجستیکي در فایل‌های کامپیوتری، استفاده شود. هرچند رشته عناصر استاندارد دیگری نیز برای شناسایی سایر ویژگی‌های مربوط به واحد لجستیکي (برای مثال؛ تبدیل داده‌ها به اطلاعات، وزن‌های لجستیکی و غیره) وجود دارد.

شناسه GS1 مورداستفاده در راستا در سیستم GS1، كدهای هستند. این شناسه شامل رقم الحاقی، پيش‌شماره شرکتی GS1، شماره مرجع سریال و رقم کنترل است.

از AI(00) برای شناسایی واحدهای لجستیکي، از AI(02) برای اقلام اندازه ثابت و از AI(403) برای ره‌گیری و ردیابی استفاده می‌شود.

در استفاده از شناسه‌های فوق، موارد زير در نظر گرفته شود:

اگر واحد لجستیکي، شامل دسته‌ای از اقلام تجاری باشد، می‌توان از شناسه‌هاي GTIN اقلام مربوطه نیز در کنار SSCC استفاده کرد. برای شناسایی اقلام تجاری موجود در واحد لجستیکي با اندازه ثابت از AI(02) و برای شمارش تعداد اقلام تجاری موجود در واحد لجستیکي از AI(37) استفاده می‌شود.
استفاده از AI(02) و AI(37) به همراه کدهای SSCC با شناسه AI(00)، راهکار مناسبی برای اقلام تجاری بهداشتی متداول نیست. برای این نوع اقلام، از ترکیب AI (02) + AI (37) برای انتقال اطلاعات دوجانبه بین شرکای تجاری استفاده می‌شود تا تبادل الکترونیکی داده‌ها در EDI رعایت شود؛ یا چنانچه محصول از نوع قلم تجاری غیرمتداول است، از طریق کانال توزیع خرده‌فروشی برای بازارهای مشخص فروخته شود. از کدهای SSCC و پیغام‌دهی EDI، برای کاربردهای مراقبت‌های بهداشتی استفاده می‌شود تا فرایند شناسایی به نحو مناسبی انجام‌شده و قابلیت رهگیری تعداد مشخصي از اقلام تجاری، امکان‌پذیر شود.
کد رهگیری یا مسیریابی با AI(403)، توسط عامل حمل به واحد لجستیکی اختصاص می‌یابد. استفاده از این کدها باهدف ردیابی مسیر انتقال کالا از مبدأ تا مقصد، به‌صورت راه‌حلی معمول در حمل‌ونقل بین‌المللی، پذیرفته‌شده ‌است.

استفاده از اطلاعات مربوط به ويژگي در واحدهای لجستیکي، اختیاری است. هرچند در زمان استفاده، اطلاعات مربوط به ويژگي باید همراه با کدهای SSCC پردازش شوند تا اين كار منجر به شناسایی مطلوب‌تر واحد لجستیکي شود.

رشته عناصر ارسال به تحویل به شماره جهانی موقعیت (GLN[3]): شناسه AI(410) طراحی‌شده تا با استفاده از شماره جهانی موقعیت، وظیفه مرتب‌سازی خودکار واحدهای لجستیکی را انجام دهد. (به‌عنوان‌مثال، در عمليات حمل‌ونقل پستی، هنگام چیدن بسته‌های پستی در داخل ماشین حمل، برای تحويل ساده‌تر، بهتر است اقلام بر اساس موقعیت مکانی گیرنده و ترتیب دریافت، مرتب شوند).
رشته عناصر ارسال به تحویل به ارسال به شماره جهانی موقعیت: شناسه AI(413)، طراحی‌شده تا در کنار شماره جهانی موقعیت، برای ایجاد یک بسته از اقلام مختلف با برداشتن هر كالا از يك پالت، استفاده شود. از این شناسه همراه با رشته عناصر AI(410) استفاده می‌شود تا موقعیت ایستگاه بارگيري (همان‌جا که بسته جديد ایجادشده است) و مقصد نهایی واحد لجستیکي را نشان دهد.
رشته عناصر ارسال به تحویل به کد پستی از طریق منطقه پستی: شناسه AI(420)، طراحی‌شده تا با استفاده از کدپستی، مرتب‌سازی خودکار واحدهای لجستیکي را در یک منطقه پستی خاص، انجام دهد.

رشته عناصر ارسال به تحویل به کد پستی با کد ایزو سه‌رقمی مخصوص کشورها: شناسه AI(421) طراحی‌شده تا مرتب‌سازی واحدهای لجستیکی را با استفاده از کد پستی انجام دهد. چنانچه در این کاربرد، کد ایزو کشور مقصد پيش از کد پستی مكان قرار گيرد، از این نوع رشته عناصر می‌توان به‌صورت بین‌المللی استفاده کرد.

حامل داده‌ها برای شناسایی واحدهای لجستیکی منفرد که در سیستم GS1 برای شناسایی واحدهای لجستیکی منفرد به ‌کار می‌رود، کدمیله‌ای GS1-128 است.
2.2.2. واحدهای لجستیکی چندگانه – شماره جهانی شناسایی محموله ([4]GINC)

محمولهها میتوانند شامل یک یا چند واحد لجستیکي باشند. اگر محموله شامل بیش از یک شی فیزیکی باشد نیازی نیست که به هم متصل باشند. یک شماره محموله مشخصکننده یک گروهبندی منطقی است. زمانی که یک شماره محموله خوانده میشود اگرچند واحد لجستیکی، شماره محموله مشابهی داشته باشند، اقلام فیزیکی موجود در آن‌ها نیز باید باهم، همخوانی داشته باشد. همان‌گونه که در بخش قبل در مورد آن صحبت شد، به واحدهای فیزیکی منفرد، کد SSCC تخصیص می‌یابد.

شناسه‌های GINC AI (401) توسط واسطه حمل‌ونقل کالا (متصدی حمل) تخصیص می‌یابند و در اعلاميه ارسال، بارنامه‌های داخلی وغیره ثبت می‌گردند. از اين شماره‌ها می‌توان به‌عنوان مرجع ارتباط بین تمام گروه‌های ذی‌نفع در زنجیره حمل‌ونقل استفاده کرد؛ مثلاً به‌صورت لیست مرجع محموله در فرایند تبادل الكترونيكي داده‌ها.

مرسوله[5] و محموله[6] اصطلاحاتی هستند که در حوزه‌هاي مختلف لجستیکی و حمل‌ونقل، استفاده می‌شوند. برای ایجاد شفافیت بیشتر باید بگوییم که GS1 زمانی از واژه مرسوله استفاده می‌کند که صحبت از شناسایی واحد لجستیکی چندگانه در عمليات تجاري باشد و زمانی از واژه محموله استفاده می‌کند كه صحبت از شناسایی واحد لجستیکی چندگانه در حمل‌ونقل باشد.

ازجمله نکات دیگر در خصوص شناسه GINC میتوان به موارد زیر اشاره کرد:

شناسه GS1 مورداستفاده در این حالت شناسه‌های GINC با شناسه AI(401) هستند که به واسطه‌های حمل‌ونقل کالا (حامل‌) اختصاص می‌یابند تا یک گروه‌بندی منطقی از اقلام را شناسایی کنند. برای مشاهده لیست
دادههای منتقل‌شده یعنی رشته عنصر دلالت بر شماره شناسایی جهانی محموله اسكن شده دارد. از شناسه‌های GINC می‌توان به‌صورت مستقل یا در کنار سایر داده‌ها و شناسه‌های موجود در همان واحد لجستیکی، استفاده کرد.
حامل داده‌اي که برای نمایش شناسه‌های GINC استفاده می‌شود، نماد کدمیله‌ای GS1-128 است.

2.2.3. واحدهای لجستیکي چندگانه – شماره جهانی شناسایی مرسوله (GSIN[7])

مرسوله‌ها می‌توانند شامل یک یا چند واحد لجستیکي باشند. اگر مرسوله شامل بیش از یک شی فیزیکی باشد نیازی نیست که به هم متصل باشند. یک شماره مرسوله مشخص‌کننده یک گروه‌بندی منطقی است. زمانی که یک شماره مرسوله خوانده می‌شود اگرچند واحد لجستیکی، شماره مرسوله مشابهی داشته باشند، اقلام فیزیکی موجود در آن‌ها نیز باید باهم، همخوانی داشته باشد. همان‌گونه که در بخش قبل در مورد آن صحبت شد، به واحدهای فیزیکی منفرد، کد SSCC تخصیص می‌یابد.

کدهای GSIN AI (402) شماره‌های جهانی یکتایی هستند که توسط فروشنده کالا (فرستنده) تخصیص می‌یابند و در اعلاميه ارسال، بارنامه‌های داخلی و غیره ثبت می‌گردند. از اين شماره‌ها می‌توان به‌عنوان مرجع ارتباط بین تمام گروه‌های ذی‌نفع در زنجیره حمل‌ونقل استفاده کرد؛ مانند پیغام‌های تبادل الكترونيكي داده‌ها که می‌توانند به‌صورت لیست مرجع مرسوله یا لیست بارگیری متصدي حمل مورداستفاده قرار گیرند. برای مشاهده لیست تمام شناسه‌های کاربردی GS1، بخش 3.2 را مشاهده نمایید.

ازجمله نکات دیگر در خصوص شناسه GINC میتوان به موارد زیر اشاره کرد: شماره جهانی شناسایی مرسوله (بارنامه) توسط فروشنده کالا (فرستنده) تخصیص می‌یابد. اين شماره، شماره جهانی یکتایی است که يك گروه‌بندی منطقی از واحدهای فیزیکی را در يك مرسوله حمل شده، شناسایی می‌کند.

وقتی یک‌رشته عنصر GSIN اسكن می‌شود، داده‌های انتقال‌یافته نشان می‌دهند که یک شماره جهانی شناسایی مرسوله اسكن شده است. از شناسه‌هاي GSIN می‌توان به‌صورت مستقل یا در کنار سایر داده‌ها و شناسه‌های موجود در همان واحد لجستیکی، استفاده کرد.
حامل داده‌ای که برای نمایش شناسه‌هاي GSIN مورداستفاده قرار می‌گيرد، نماد کدمیله‌ای GS1-128 است.

در شکل 2 چگونگی کاربرد GINC و GSIN به‌صورت شماتیک مشخص‌شده است.

شکل 2- کاربرد GINC و GSIN

3. اموال (دارایی‌ها)

در سيستم GS1 روشی برای شناسایی دارایی در نظر گرفته‌شده است. هدف از شناسایی دارایی، شناسایی موجوديت‌های فيزيكي تحت مالکیت یک سازمان، به‌عنوان قلم كالا است. هر شرکتی که دارای پيش‌شماره شرکتی GS1 باشد، می‌تواند شناسه دارایی را برای دارایی‌های خود یا اقلام تجاری عرضه‌شده به مشتریانش اخذ نماید.

هر شرکتی که دارای پيش‌شماره شرکتی GS1 باشد، می‌تواند شناسه جهانی دارایی برگشتنی (GRAI) يا شماره جهانی دارایی ثابت (GIAI) را به دارایی خود تخصيص دهد. اگر دارایی از طرف یک شرکت ساخته‌شده بهتر است که به سازنده تحمیل کرد تا حین پروسه ساخت GIAI و GRAI را برای مشتری به کارگیرد.

نکته: هنگام پروسه سفارش دارایی مشابه، نیاز به یک GTIN است. هیچ تداخلی هنگامی‌که GTIN و GRAI (پیش‌شماره شرکتی GS1، نوع دارایی و رقم کنترل) رقم‌های یکسان داشته باشند پیش نمی‌آید، زیرا حامل داده ها (اعتبارسنج EDI، کد میله‌ای GS1 با شناسه کاربردی، یا EPC/RFID) بین دو کلید شناسایی GS1 تمایز قائل خواهد شد.

شناسههای دارایی سیستم GS1 برای دسترسی به خصوصیات و/یا ثبت تغییر مکان دارایی که در فایل کامپیوتری ذخیره‌شده است به‌عنوان کلید عمل میکند.

شناسه‌های دارایی ممکن است در اپلیکیشن ها نیز به کار رود، مثل موقعیت مکانی یا کاربر مربوطه دارایی (مثال:یک کامپیوتر شخصی یا یک‌قلم حمل‌ونقلی برگشتنی) یا اپلیکیشن ها پیچیده، مثل ضبط خصوصیات دارایی برگشتنی (مثال. سبد حمل گوشت)، تغییرات مکانی، تاریخچه طول عمر و باقی داده‌های مرتبط برای اهداف حسابداری.
3.1. شناسه جهانی دارایی قابل‌برگشت ([8]GRAI) AI (8003)

دارایی قابل‌برگشت، بسته یا تجهیزات ترابری باارزش مشخص و قابلیت استفاده مجدد است؛ مانند شيشه نوشابه چند بار مصرف، کپسول گاز، پالت فلزی یا صندوق چوبی. شناسایی دارایی قابل‌برگشت در سیستم GS1، با استفاده از شناسه‌ جهانی دارایی قابل‌برگشت، امکان ردیابی و ثبت داده‌های مرتبط را فراهم می‌کند.

شناسه GRAI شامل پيش‌‌شماره شرکتی GS1 مربوط به شرکتی است که شناسه‌ی دارایی قابل‌برگشت را اختصاص می‌دهد و به دنبال آن، نوع دارایی نیز لحاظ می‌شود. اگرچه سازمان GS1 پیشنهاد می‌کند که تخصیص شماره‌ها به‌صورت متوالی باشد، اما ساختار كد بر عهده شرکت تخصیص دهنده است. استفاده از جزء سریال، اختیاری است و می‌تواند جهت تفكيك يك دارايي مستقل از بين يك نوع مشخص از دارایی‌ها، استفاده گردد.

كاربرد رایج این رشته عناصر، ردیابی ظروف چند بار مصرف است. شركت مالك ظرف، پالت یا کانتینر، از يك کد‌میله‌ای حاوی شناسه GRAI بر روی آن‌ها استفاده می‌کند. این کار با استفاده از تکنیک علامت‌گذاری دائمی انجام می‌شود. این کدمیله‌ای، یک‌بار هنگامی‌که ظرف به دست مشتری مي‌رسد، اسكن می‌شود و یک‌بار نیز زمانی که ظرف برگشت داده می‌شود. عملیات اسكن به مالک ظرف این اجازه را می‌دهد که تاریخچه چرخه زندگی ظرف را به‌طور خودکار رصد کرده و در صورت نیاز، تصمیماتی را اتخاذ نماید.

نكته: این رشته عناصر، موجودیتی فیزیکی را به‌عنوان دارایی قابل‌برگشت شناسایی می‌کند. زمانی که این موجودیت‌های فیزیکی به‌عنوان پالت برای ترابری یا به‌عنوان ظرف برای در برگرفتن اقلام تجاری استفاده شوند، رشته عنصر AI(8003) نباید جهت شناسایی قلم تجاری ترابری شده یا در برگرفته‌شده مورداستفاده قرار گیرد.

در بخش 2.1.1.9 از این مستند، سازمان GS1، نوعي از شناسه‌هاي GRAI را معرفی مي‌كند که در ابزارآلات پزشکی جهت شناسایی خودکار و مدیریت ثبت داده‌ها (AIDC[9]) در چرخه میکرولجستیک، تنظیف و استریلیزه کردن كاربرد دارند.

ازجمله نکات دیگر در خصوص شناسه GRAI میتوان به موارد زیر اشاره کرد:

از این شناسه GS1، برای شناسایی دارایی‌های قابل‌برگشت استفاده می‌شود. اين شناسه، شامل پيش‌شماره شرکتی GS1، نوع دارایی، رقم کنترل و شماره‌سریال اختیاری است.
ساختار رشته عناصر برای شناسه‌ی جهانی دارایی قابل‌برگشت (GRAI) می‌تواند شامل دو بخش باشد: شناسه الزامی نوع دارایی و جزء سریال اختیاری.
زمانی که از شناسه دارایی سیستم GS1 به‌عنوان شناسه اطلاعات استفاده می‌کنیم، ویژگی‌های دارایی باید درون فایل کامپیوتری که اطلاعات را ذخیره می‌کند، ثبت شود. نام کامل و آدرس مالک دارایی، ارزش دارایی، موقعیت مکانی دارایی و تاریخچه چرخه زندگی دارایی، اطلاعاتی است که باید ثبت شود.
مالک دارایی، مسئول تخصیص شماره‌سریال (اختیاری) است. این شماره، از نوع حرفي‌عددي است و يك دارایی خاص را در بین گروهی از دارایی‌های هم نوع، مشخص می‌کند.
حامل داده‌هایی كه می‌توانند برای GRAI استفاده شوند به‌قرار زير است:

■ کدمیله‌ای GS1-128

■ديتا ماتريس

■ كد QR GS1

EPC/RFID ■
3.2. شماره جهانی دارایی اختصاصی یا شخصی ([10]GIAI) – AI(8004)

در سیستم GS1، دارایی اختصاصی، موجودیتی فیزیکی است که می‌تواند دارای هرگونه ویژگی باشد. با استفاده از رشته‌ عناصر GIAI، می‌توان موجودیت‌های فیزیکی را به‌عنوان دارایی شناسایی کرد. از GIAI نباید برای اهداف دیگر استفاده نمود و در هنگام استفاده از این رشته عناصر باید توجه داشت که این شناسه‌ها باید برای مدت‌زمانی بیشتر از عمر دارایی مربوطه، یکتا و منحصربه‌فرد باقی بمانند. شناسه GIAI تخصیص‌یافته به یک کالا تا زمان مبادله و بر اساس کاربرد تجاری آن کالا، روی کالا باقی خواهد ماند. تا زمانی که این شناسه بر روی قلم باشد، به‌هیچ‌وجه نباید دوباره بر روی کالای دیگری استفاده شود. GIAI شامل شماره پيش‌شماره شرکتی GS1 مربوط به شرکتی است که شناسه‌ی دارایی و شماره مرجع دارایی اختصاصی را تخصیص می‌دهد (بخش 3 را مشاهده نمایید). شماره مرجع دارایی اختصاصی، از نوع حرفي‌عددی است و تعیین ساختار آن بر عهده شرکتی است که از این رشته عناصر برای شماره‌گذاری دارایی‌های اختصاصی خود، استفاده می‌کند.

برای نمونه، از این رشته عناصر می‌توان برای ثبت تاریخچه چرخه عمر قطعات هواپیما استفاده کرد. با درج نماد GIAI بر روی يك قطعه مفروض و با استفاده از AI(8004)، کارشناسان فنی هواپیما می‌توانند پایگاه داده‌‌های موجودی‌های خود را به‌صورت خودکار به‌روزرسانی کرده و دارایی‌های خود را از زمان تحویل تا زمان فرسودگی، ردیابی کنند.

ازجمله نکات دیگر در خصوص شناسه GIAI میتوان به موارد زیر اشاره کرد:

از این شناسه GS1، برای شناسایی دارایی‌های اختصاصی استفاده می‌شود. شناسه GIAI شامل پيش‌شماره شرکتی GS1 و شماره مرجع دارایی اختصاصی است.
زمانی که از شناسه دارایی‌های اختصاصی سیستم GS1 به‌عنوان کلید اطلاعات استفاده می‌کنیم، ویژگی‌های دارایی باید درون فایل کامپیوتری که اطلاعات را ذخیره می‌کند، ثبت شود. نام کامل و آدرس مالک دارایی، ارزش دارایی، موقعیت مکانی دارایی و تاریخچه چرخه زندگی دارایی، اطلاعاتی است که باید ثبت شود.
حامل داده‌هایی كه می‌توانند برای GRAI استفاده شود به شرح زير است:

■کدمیله‌ای GS1-128

■ديتا ماتريس

■ كد QR GS1

EPC/RFID ■

نتیجهگیری:

استانداردهای شناسایی سیستم جهانی GS1 تمامی موجودیتهای حاضر در زنجیره‌تامین را درمی‌گیرد. این موجودیتها در دو بخش واحدهای لجستیکی و اموال دارای تنوع زیادی هستند. هرچند مهمترین کلید شناسایی GS1، GTIN است، اما همان‌طور که در این مقاله آمده است این شناسه به‌تنهایی قادر به پاسخگویی همه نیازهای زنجیره‌تامین نیست. ازاین‌رو در کنار این شناسه مهم، کلیدهای شناسایی دیگری نیز وجود دارند که در کنار یکدیگر نیازهای ردیابی و رهگیری زنجیره‌تامین را برآورده میکنند. این کلیدها در حوزه واحدهای لجستیکی شامل: SSCC، GINC، GSIN و در حوزه اموال شامل GIAI و GRAI هستند.