ماهنامه شماره 24 (مردادماه 1396)

1- تاریخچه سیستم کدگذاری ناتو

در سال (1945) طبق دستور روزولت رئیس‌جمهور وقت امريكا و با پشتوانه قانون فدرال، سيستم طبقه بندي موجودي فدرال ایالات‌متحده (FSC) پيريزي شد. در اين سيستم تمامي اطلاعات كالا در كاتالوگ هايي به همراه كالا عرضه ميشد. سپس همه اين کاتالوگ‌ها جمعآوري شدند و در سال 1947 سيستمي براي شناسايي تمام كالاهاي فدرال شامل كالاهاي تحت پوشش آژانس دولتي مهندسي عمران و سازمان خدمات عمومي طراحي شد. طبقهبندي موجودي فدرال، تمام نيازهاي يك سيستم هماهنگ براي شناسايي و ثبت موجودی‌ها را برآورده ميكرد. اين نوع طبقهبندي يك طبقهبندي جهاني براي كالا و دربرگیرنده تمامي دستهها و طبقات بالقوه ملزومات دفاعي بود. در همين سال با پايان جنگ جهاني دوم (1945) در انبارهاي متعلق به نيروهاي مسلح ایالات‌متحده، شش ميليون قلم كالا وجود داشت كه مديريت و كنترل اين موجودی‌ها و ساير فعالیت‌های لجستيكي آن‌ها كاري بسيار سخت و پرهزينه بود. سازمان دفاعي ایالات‌متحده علاقهمند بود كه با كاهش تنوع اقلام بداند در تمام انبارها چه كالاهايي را در دسترس دارد تا بتواند از تمام سرمايه خود استفاده كند؛ همچنين خواهان یک‌زبان مشترك براي تبادل اطلاعات مربوط به اقلام در درون تشكيلات دفاعي خود بود تا بتواند مسائل ناشي از چندگانگي سازمان‌ها را از بين ببرد. با تشكيل سازمان پيمان آتلانتيك شمالي (NATO) در سال 1949 اين سازمان نيز به یک‌زبان مشترك براي موجودی‌ها نياز داشت تا نيروهاي نظامي در كشورهاي مختلف با مليتهاي گوناگون بتوانند كارهاي لجستيك خود را هماهنگ نمايند. در سال 1958 سيستم طبقهبندي موجودي فدرال به‌عنوان پايه سيستم طبقهبندي ناتو پذيرفته شد. به همين منظور متخصصيني از كشورهاي مختلف عضو ناتو بر اساس يك الگو به نام FIIN اقلام را طبقهبندي نمودند و به‌عنوان‌مثال شش ميليون اقلام موجودي آمريكا به دو ميليون كاهش يافت كه باعث صرفهجوييهاي عظيمي در هزينهها ازجمله هزينه كنترل موجودي و سفارش و غیره شد. سپس اين سيستم به‌تمامی كشورهاي عضو گسترش يافت و هر كشور مسؤوليت كدگذاري اقلام توليدي خود را به عهده داشت. كشورها مسئول بودند كه با تأمين اطلاعات لازم براي كدگذاري و تعريف منحصربه‌فردی از اقلام خود در سطح ملي، شمارههايي را به اقلام موجود تخصيص دهند. اين كارها با استفاده از FIIG و شماره موجودي منحصربه‌فرد ناتو براي هر قلم كالا انجام ميگرفت. بدين ترتيب تمام كشورها (حدود چهل كشور) در كار طراحي سيستم درگير شدند و ظرفيت سيستم شامل حدود بيست ميليون قلم كالاي انبارشده بود.

2- ساختار کدهای ناتو و اهداف آن

ساختار كلي كد ناتو (NCS) به‌صورت زير است. چهار رقم اول بر اساس ساختار FSC و نه رقم دوم كه شماره شناسايي اقلام ناتو (NIIN) است بر اساس الگوي FIIN مشخص ميشود.

طراحان سيستم، اهداف اصلي ذيل را براي ناتو در نظر گرفته بودند:

• ايجاد یک‌زبان مشترك براي ارتباط‌ها و تبادل اطلاعات بين كاربران سيستم ناتو
• تشويق كشورهاي عضو ناتو جهت استفاده از سيستم به‌عنوان مبناي ايجاد سيستم مديريتي و اطلاعاتي موجودي در درون بخش‌های دفاعي خود
• ايجاد بانك اطلاعات فراگير جهت بازيابي اطلاعات لازم

اهداف کاربردي سيستم كدگذاري ناتو نيز در موارد ذيل خلاصه ميشود:

• پشتيباني و هدايت زنجيره تأمين كالا
  • ارائه و امكان خدمات متقابل اطلاعاتي اعضاء
  • افزايش تعامل كشورها
  • كاهش زمان ازکارافتادگی تجهيزات
  • شناسايي منابع تأمين كالا
  • پيگيري منابع تأمين كالا
  • پشتيباني از صنايع داخلي اعضاء
  • پشتيباني تجارت الكترونيك
• صرفه‌جوئی‌های اقتصادي
  • كاهش موجودي اقلام
  • جلوگيري از ورود كالاهاي غیرضروری و مازاد
  • كاهش قيمت فروش محصولات
  • تحليل هزینه‌های زنجيره تأمين

با توجه به مطالب مذكور ملاحظه ميشود كه سيستم كدگذاري ناتو در زنجیره‌تامین ملي نقشي ندارد و تنها كنترل موجودي و ايجاد زبان مشترك در بين چندين سازمان بكار ميرود و باعث بهبود عمليات لجستيكي آن‌ها ميشود.

3- دامنه و اصول پایهگذاری سیستم کدگذاری ناتو

سيستم کدگذاري ناتو (NCS) يک سيستم يکپارچه و عام براي شناسايي، طبقهبندي و شمارهگذاري اقلام موجودي است. اين سيستم طراحی‌شده تا کارايي فعاليتهاي لجستيک را افزايش داده و مديريت دادههاي مواد را آسانتر کند. NCS حاصل يک توافق بين کشورهاي آتلانتيک(حوزه اقيانوس اطلس) و ديگر کشورهاي حمایت‌شده در راستاي شناسايي و تعريف تجهيزات و اقلام موجودي است.

اصليترين مستندي که در مورد اين سيستم وجود داردACodP–1 است که به‌عنوان «دستورالعمل کدگذاري ناتو» نيز ناميده مي‌شود و تمام روندهاي عملياتي سيستم را شرح مي‌دهد. در بخش فعاليتهاي نظامي، سيستم تحت دو توافقنامه استانداردسازي کردن بانام‌هایSTANAG 3150 (سيستم يکپارچه طبقه‌بندي موجودي) و STANAG 3151 (سيستم يکپارچه معرفي اقلام موجودي)، پذيرفته شد.

چون سيستم بر پايه سيستم فهرست بندی فدرال آمريکا (FSC) بناشده در بخش عمومي (Civil) کشورهاي عضو ناتو نيز اجرا مي‌شود. اين سيستم توسط گروه رهبران ملي ناتو در کدگذاري (AC/135) هدایت‌شده و توسط دبيرخانه کدگذاري هر کشور (NCB) اجرا ميشود.در کل مي‌توان اشاره کرد که سيستم کدگذاري ناتو تأثير خود را به حدي نشان داده که تعدادي از کشورهايي که حتي عضو ناتو نيستند، درخواست داده و حمایت‌شده‌اند تا از سيستم استفاده کنند. اين کشورها شامل ملل حاشيه اقيانوس آرام (PACS) و ملل پیش‌قدم جهت شرکت در صلح (PFP) (شامل کشورهاي تشکیل‌دهنده معاهده ورشو) ميباشند. به‌علاوه استفاده از NCS در آمريکاي جنوبي (برزيل و آرژانتين) نيز توسعه‌یافته و در حال بهرهبرداري است.

NCS هم‌اکنون در بیش از 70 کشور کاربر داشته و شامل بيش از 16 ميليون NCS، 30 ميليون عدد مرجع، یک‌میلیون توليدکننده و بيش از 22 ميليون کاربر ثبت‌نام‌شده است.

سيستم کدگذاري NATO (NCS) برمبنای 2 اصل پايهاي بناشده است که شامل مواد زیر است:

اصل شماره 1: براي هر قلم کالا، يک شماره موجودي اختصاص مييابد.

اصل شماره 2: تمام اقلامی که قرار است بخشي از موجودی‌های ملي کشورهاي NATO شود، بايد توسط کشوري که در آن طراحي/ ساخت مي‌شود، شناسايي و کدگذاري شود.

روابط با کشورهاي غیر ناتو که مفهوم کدگذاري ناتو را انتخاب کرده بودند، افزایش‌یافته است و درنتیجه اين برنامه، هم‌اکنون AC/135 با بيش از 20 ملت که حمایت‌شده (Sponsor) شدهاند، ارتباط دارد. تعداد بسياري ديگر، شامل ملتهاي حاشيه اقيانوس آرام و ملت‌های PFP درصدد درخواست براي حمايت شدن هستند.

افزايش ارتباطات با کشورهاي عضو خاص و صنايع آن‌ها، ايجاد يک برنامه که توسط آن کشورهاي عضو ناتو بتوانند PFP و کشورهاي حمایت‌شده را در ايجاد قابليتهاي کدگذاري در ملتهايشان ياري کنند، ضروري مي‌کند.

NCS نسبتاً پيچيده است و به ميزان قابل‌توجهی از منابع در طول بازهي طولانياي از زمان جهت جايگزيني نياز دارد. کشورهايي که در نظر دارند NCS را بپذيرند، مشخصاً در زمينهي آموزش، فني، مشاوره سازماني و تأمين محصولات اطلاعاتي در جهت برقراري ارتباط يا واردکردن اقلام به سيستم نياز به ياري خواهند داشت.

هنگامي‌که AC/135 و يا آژانس تأمين و نگهداري ناتو (NAMSA) از سال 1997 بعضي خدمات را در زمينه مشاوره و آموزش براي بعضي از ملتهاي PFP و حمایت‌شده فراهم کرد، اين امر به روشي سازمان‌یافته و هماهنگ انجام شد.

اين نوع همکاري، عموماً در طول چند سال و در خلال فعالیت‌های توسعهي فازهاي مختلف سيستم موردنیاز است. در طول 4 سال اخير، آشکار شد که ملتهاي بيشتر و بيشتري به حمايتهاي شديد و زياد نياز دارند. رويکرد ويژه، ديگر جوابگوي نياز ملتها نيست. AC/135 تصميم گرفت که يک چارچوب با ساختاري بهتر براي حمايت از ملتها ايجاد نمايد.

در اين زمان بود که برنامه BASELOG را تأييد کردند.ملتهاي PFP و حمایت‌شده‌ها ممکن است منابع لازم براي جايگزيني يک سيستم کدگذاري را نداشته باشند، ولي بااین‌وجود خواهان به دست آوردن عمل پذيري دروني هستند.

اين ملل ميتوانند توسط برون‌سپاری کدگذاري واقعي موادشان دریکی از کشورهاي NATO از طريق برنامه BASELOG به عمل پذيري دروني لجستيکي با NATO برسند.

4- اجزاي سيستم کدگذاري

انبارداري نظامي ‌به‌صورت پيچيده، وسيع و جامع در تمام اجزاي اين سيستم کدگذاري موجود است. براي کارا کردن مديريت اين انبارداري پيچيده در NCS، اجزاي اين انبارداري به ساختار هرمي ‌گسسته‌اي از گروهها و دستهها انشعاب يافته است. هر گروه از اقلام موجودي تشکیل‌شده که ازلحاظ ظاهر و فيزيک و يا کارايي و خصوصيات يا تجهيزات اجرايي يکسان باشند (گروه‌های موجودي ناتو NSG).

در هر گروه، اقلام موجودي به دستههاي کوچک‌تری تقسيم مي‌شوند. اين دستههاي موجودي نيز با دو رقم بعدي مشخص ميشوند که مجموع دو رقمها، چهار رقم کدگذاري موجودي ناتو را تشکيل ميدهند (NSN) سيستم کدگذاري موجودي ناتو در تمام کشورها واحد بوده و هر جزء IOS  با استفاده از اين NSN منحصربه‌فرد تعريف مي‌شوند.

ساختار طبقهبندي ناتو، توسط رهبران ملي ناتو در کدگذاري (AC/135) در آمريکا به نام ACod P– 2 انتشار يافت.

5- شماره موجودي ناتو (NSN)

وقتي یک‌قلم موجودي يکتا تعريف شد، عدد موجودي مرتبط با آن انحصاري است که در ناتو به آن تعلق ميگيرد و توسط NCB ها تدارک ديده مي‌شوند.

NSN يک کد 13 رقمي ‌است که به سه بخش تقسيم مي‌شود که 4 رقم اول معرف کد طبقه‌بندي اقلام موجودي است که به کلاس و گروه اقلام همانند مرتبط است، 2 رقم بعدي نشان‌دهنده كد كشوري است که NCB تعريف کرده است و درنهایت 7 رقم نهايي NSN، به‌صورت کامپيوتري تخصيص داده‌شده تا يک کد يکتا به دست آيد.

اين به اين معني است که هيچ کدگذاري نبايد توسط بخشهاي لجستيک يا ساير استفادهکنندگان اطلاعات، صورت گيرد. اين 7 رقم به يک IOS اختصاص مي‌يابند و برگرفته از بانک اطلاعاتي کدگذاري ملي مي‌باشند و در کل ممکن است يک کد در دو کشور تکرار شود. براي آنکه کد به‌راحتی خوانده شود درجاهای خاصي مي‌توان از خط فاصله استفاده کرد.

عدد شناسايي کالا در ناتو (NIIN) (همان 9 رقم آخر) بخش ثابت NSN محسوب مي‌شود و به خود IOS و چرخه زندگي آن بستگي دارد. 4 رقم اول در NSN ممکن است با تغيير ساختار طبقه‌بندی IOS تغيير کند.

6- مزاياي حاصل از سيستم کدگذاري ناتو NCS

مزاياي سيستم کدگذاري ناتو شامل موارد زير است:

1. يکتايي: داراي یک‌شکل واحد، ساختار واحد و طول و استفادهي واحد.
2. قابليت انطباق: حمايتکننده نيازمنديهاي متفاوت مديريت لجستيکي در سيستم موجودي.
3. سادگي: قابل‌اجرا بودن بدون تعريف خاص براي تمامي‌ اقلام کالا، يکتاست، به‌راحتی مقررشده، قابل انطباق جهت نگهداري و تصديق کردن براي استفادهکنندگان تمامي‌ ملل.
4. سازگاري: NCS و دادههاي مرتبط، قابل ثبت هستند و با انواع دستگاه‌های ADP و يا دستي قابل ارتباط هستند. (هيچ دو کاربر ملي سخت / نرم‌افزار يکسان ندارند).
5. تأمين يک فرمت: خاص براي سيستم تبادل دادههاي ناتو (NADE X) يک راهحل اصلي براي حل معضل برقراري ارتباط با سيستم در کشورهاي مختلف است.
6. قابليت توسعه: 10 ميليون قلم موجودي مختلف را با کدهاي يک NCB ميتوان ثبت کرد.

7- سيستم کدگذاري ناتو و کشورهاي غير ناتو

عضويت در سيستم ناتو و تشکيل يک NCB مراحل مختلفی دارد. کشورهاي غیر ناتو که از NCS استفاده مي‌کنند (چه به‌صورت کامل و يا جزئي) به 2 بخش کشورهاي حمایت‌شده و کشورهاي حمايت نشده تقسيم مي‌شوند.مهم‌ترین تفاوتهاي اين دودسته، شامل موارد زير مي‌شود:

کشورهاي حمایت‌شده: کشورهاي غیر ناتو با AC/135 يک توافقنامه حمايت امضاء کرده. کشور به‌تدریج به يک عضو کامل جامعه NCS تبديل مي‌شود و تا حدي مي‌تواند در سيستم مديريت مشارکت کند.

کشورهاي حمايت نشده: کشورهاي غیر ناتو توافقنامهاي دوطرفه با يک يا چند کشور حمایت‌شده در جهت دريافت دادههاي ملي يا تأمين دادههاي ملي امضاء مي‌کنند. تبادل دادهها در قالب توافقنامه دوطرفه به معني ورود به NCS نيست.

پیش‌نیاز مشارکت در NCS اختصاص دادن تعدادي کد است که مسئوليت آن‌ها با NAMSA است. البته نکته مهم آن است که اين کدها براي کشورهاي حمایت‌شده، ايجاد مي‌شوند و کدها براي کشورهاي حمايت نشده بر طبق دستور گروه رهبران ملي در کدگذاري ایجادشده و پياده سازي ميشوند. اين کشورها کدهاي زير را مي‌توانند استفاده کنند:

• کد شناسايي اصلي سازمان (MOE)
• کد اداره ملي کدگذاري

لازم به ذکر است که اين کدها در تعاملهاي دادهاي بين کشوري استفاده مي‌شوند.

دبيرخانه AC/135 کشورهاي حمايت نشده را از کدهاي اختصاص داده‌شده آگاه مي‌کنند و تضمين مي‌کنند که ورودي مناسب به دبيرخانه رسيده است.

1. نحوه حمايت کشورهاي غیر ناتو و سازمانهاي بين‌المللي

الف) کليات

AC/135 مشارکت در سيستم کدگذاري ناتو را به کشورهاي غیر ناتو توصيه مي‌کند. اين با درخواست حمايت (Sponsor)، به دست مي‌آيد. برنامه حمايت و پشتيباني، قراردادي دوطرفه بين AC/135 و کشور حمايت شونده است که اين قرارداد وظايفي را به هر يک از طرفين واگذار کرده و کوتاهي در انجام آن‌ها باعث لغو قرارداد مي‌شود. اهم اين وظايف به شرح زير خواهند بود:

1. با عقد قرارداد با AC/135، کشور حمایت‌شده مسئوليتهايي را قبول مي‌کند و AC/135 مسئولیت‌هایی را در قبال کشور حمایت‌شده مي‌پذيرد.
2. بعضي از کشورهاي ناتو شرايط قانوني دارند، به این معني که کشور حمایت‌شده مانند يک کشور حمايت نشده بايد توافقنامه دوطرفه با آن کشور امضاء کند يا دادهها را دريافت کند.
3. تمام قواعد اعمال‌شده روي تبادل اطلاعات بين کشور حمایت‌شده و کشور ناتو بايد روي تبادل اطلاعات بين کشورهاي حمایت‌شده نيز اعمال شوند.
4. پشتيباني به طرق مختلف بايد از کشور حمایت‌شده انجام شود.
5. کشورهاي غیر ناتو که توسط کشور ناتو تعیین‌شده‌اند با امضاي توافقنامه حمايت، جزء کشورهاي حمایت‌شده قرار مي‌گيرند.
6. توافقنامه حمايت، يک اظهارنامه از سوي کشور حمایت‌شده است که به AC/135 اين اختيار را مي‌دهد که به‌عنوان NCB در آن کشور عمل کند. همچنين بيان مي‌کند که اين کشور تمايل به استفاده از اصول NCS و استانداردهايSTANAG، 3150، 3151، 4177، 4199، 4438 و A Cod P – 1 دارد.
7. همچنين توافقنامه نشاندهنده اين است که کشور به‌تدریج با بهبود سازمان‌دهی مهارت‌ها و سیستم‌های لازم (براي مشارکت کامل در NCS) سرانجام به اين مرحله خواهد رسيد.
8. براي اطمينان از انطباق سيستم کشور حمایت‌شده با استانداردهاي ناتو، بايد اين سيستم آزموده شود. اين کار توسط NAMSA و به کمک کشورهاي مشخص‌شده از سوي رئيس گروه اصلي انجام مي‌گيرد.

ب) انواع حمایت‌ها

اجراي کامل قابليتهاي کدگذاري فرایندی زمان‌بر است. حمايتها در دو سطح يا دسته انجام ميگيرد.

ب-1) دسته يک

اين سطح پايه حمايت براي کشورهايي است که سيستم کدگذاري نداشته يا سيستم آن‌ها هنوز به‌طور کامل با A Cod P – 1 سازگار نشده است. حمايت دسته يک روشي براي تبادل اطلاعات است که با مزايا و معايب زير مشخص مي‌شود:

مزايا:

• کشور حمایت‌شده مي‌تواند درخواست کدگذاري اقلامي‌ که در کشورهاي ناتو يا کشورهاي دسته 2 تولیدشده‌اند را بنمايد.
• کشور حمایت‌شده مي‌تواند خود را به‌عنوان کاربر NCS اختصاص داده‌شده توسط ناتو يا کشور دسته 2 ثبت کند.
• کشور حمایت‌شده مي‌تواند از هر يک از کشورهاي ناتو و دسته 2 درخواست تخصيص کدهاي هويت دولتي و تجاري ناتو (NCAGE) بنمايد.
• کشور حمایت‌شده مي‌تواند از NAMSA درخواست تخصيص کدNCAGE غیر ناتو براي اقلام تولیدشده در کشورهاي دسته يک يا حمايت نشده، بنمايد.
• کشور حمایت‌شده مي‌تواند از NAMSA درخواست کدهاي NCAGE و مرجعي براي S–CAGE که در NCS و NMCRL استفاده مي‌شوند را بنمايد تا وقتی‌که به وضعيت دسته 2 برسد. کشور حمایت‌شده در تمام کنترل کيفيتهاي اطلاعات CAGA شرکت مي‌کند.
• يک کشور دسته يک مي‌تواند تمام اطلاعات خود را در مورد کدگذاري و دادههايي که در NMCRL وجود دارد تهيه نمايد.
• يک کشور دسته 1 معمولاً موارد زير را معرفي مي‌کند:
• طرح پيادهسازي و نگهداري از IIG
• درخواست تقاضاي پيوستن به سيستم کدگذاري ناتو (NCSCR)
• گزارش يک مشکلات طبق روند اعلام‌شده، اين گزارش به کشور مرتبط ميرسد (دو کپي براي ناتو و کشورهاي دسته 2)
• تأييد کردن طرح پيشنهادي ارائه‌شده توسط کشور دسته يک، به عهده AC/135 است. اين کشور از تصميم نهايي مطلع خواهد شد.

معايب:

• کشورهاي ناتو و دسته 2 محصولات کشور حمايت نشده را کدگذاري نمي‌کنند و تنها محصولات خود را کدگذاري مي‌کنند.
• کشورهاي ناتو و دسته 2 خود را به‌عنوان کاربر براي اقلام کدگذاري شده کشور دسته 1 معرفي نمي‌کنند.
• کشورهاي ناتو و دسته 2 تقاضا و يا استفاده از کدهاي CAGE از يک کشور دسته يک نمي‌کنند. آن‌ها يک NCAGE کشور غیر ناتو را از NAMSA مي‌گيرند.

ب-2) دسته دو

اين سيستم براي کشورهايي است که سيستم کدگذاري دارند و کاملاً منطبق بر NCS است. حمايت دسته 2 يک تبادل اطلاعات دوطرفه با مزاياي زير است:

• کشور حمایت‌شده بايد کدگذاريهاي اقلام تولیدشده در يک کشور ناتو يا دسته 2 را درخواست کند.
• کشور حمایت‌شده خود را به‌عنوان کاربر هر NCS ي که توسط يک کشور ناتو يا دسته 2 تعیین‌شده ثبت مي‌کند.
• کشور حمایت‌شده از هر يک از کشورهاي ناتو و دسته 2 مي‌تواند درخواست کدشناسايي دولتي و تجارتي ناتو را بنمايد.
• کشور حمایت‌شده مي‌تواند از NAMSA براي کالايي که در کشور دسته 1 يا غیر ناتو ساخته‌شده تقاضاي کد غیر ناتو NCAGE نمايد.
• کشورهاي ناتو و حمایت‌شده بايد خواهان کدگذاري اقلام توليدشده درکشورهاي دسته 2 باشند.
• کشورهاي ناتو و حمایت‌شده بايد خود را به‌عنوان کاربران اقلام کدگذاري شده توسط کشور دسته 2 ثبت کنند.
• کشورهاي ناتو و حمایت‌شده بايد در مواقع لازم تقاضاي اختصاص NCAGE نمايند.
• دادههاي کدگذاري شدهاي که کشورهاي دسته 2 ايجاد مي‌کنند بايد در مرجع اصلي طبقهبندي براي لجستيک (NMCRL) ثبت شود.
• يک کشور دسته دو موارد زير را ميتواند ارائه دهد:
• يک طرح نگهداري IIG و تغيير کلاس موجودي ناتو در روندهاي هماهنگ
• درخواست تغيير سيستم کدگذاري ناتو (NCSCR)
• گزارش يک مشکل طبق فرمتهاي خاص؛ اين گزارش به‌جایی که مسئول آن مشکل است (و کپي آن به تمام کشورهاي ناتو و دسته 2) فرستاده ميشود.

در ادامه به فوايد کلي حمايت اشاره مي‌کنيم که شامل موارد زير است:

• استفاده از سيستم کدگذاري که در طول سال‌های زياد تجربه و استفاده جهاني به‌طور کامل طراحي و تائید شده است.
• عمل پذیری متقابل بهبودیافته با کشورهاي NATO و ديگر کشورها در سراسر جهان
• قابليت مشاهدهي تمامي ‌اقلام ساخته‌شده ملي براي همه کاربران NCS در سراسر جهان
• تبادل اطلاعات ارتباطي با کشورهاي NATO و ديگر کشورها از طريق NATO
• سيستم تبادل داده
• توانايي در تأثیر گذاشتن بر توسعهي NCS

ج- استفاده از NCS توسط کشورهاي غیر عضو ناتو

کشورهاي بسيار زيادي در خارج از ناتو، چه شرکاي صلح PFP و چه کشورهاي ناحيه اقيانوس آرام، از NCS استفاده مي‌کنند. اين کشورها مزاياي NCS را براي استفادههاي داخلي و براي ارتباط با کشورهاي ناتو و با يکديگر، به‌خوبی درک کردهاند.

گروه رهبران ملي کدگذاري درک مي‌کنند که NCS هم براي کشورهاي عضو ناتو و هم کشورهاي غیر عضو مزيتهايي دارد. از سياستهاي اين گروه اين است که چند کشور متحد و دوردست در جهان باهم مي‌توانند خود را براي مشارکت در NCS آماده کنند. براي راحتي و فرموله کردن اين کار AC/135 برنامه ضمانت را پايهريزي کرد. مشارکت در برنامه ضمانت توافق رسمی بین يک کشور غير عضو ناتو و AC/135 ناميده مي‌شود.

برنامه ضمانت براي کمک به کشورهايي طراحی‌شده که درراه رسيدن به سطح کشورهاي عضو خانواده NCS هستند و سيستم و روندهايي را که در حال اجرا هستند را حفظ و محافظت مي‌کند تا باکیفیت و پيوستگي به‌پیش روند. دو سطح از ضمانت Tier 1 و Tier 2 هرکدام مزاياي خاصي دارند که پيشتر تشريح گرديد.

يک کشور غیر ناتو که تمايل دارد به جامعه NCS بپيوندد بايد درخواست خود را براي ضمانت به AC/135 ارسال کند. درخواست ممکن است يک نامه ساده باشد که توسط يک مقام ذيصلاح امضاءشده و مشخصکننده درخواست استفاده از NCS است. اگر تمام کشورهاي ناتو موافق پاسخ دادن باشند، مديرعامل AC/135 قرارداد ضمانت را براي امضاء به کشور متقاضي مي‌فرستد. قرارداد از لحظهاي که هر دو مقام کشوري و مديرعامل AC/135 امضاء کردند، معتبر است.

1. روند آينده‌ي سیستم کدگذاری ناتو

AC/135 در برابر کارايي و اثربخشي افزایش‌یافته سيستم و عمليات لجستيکي جهاني براي ملل شرکتکننده تعهد دارد. هدف AC/135، بهبود سطح قابليت پشتيباني از مأموریت‌های نظامی ملی و بين‌المللي است. AC/135 پلي جهت تسهيل عمليات لجستيک جهاني فراهم مي‌کند.

مأموریت AC/135، اين است که NCS را تا حد امکان کارا سازد تا نیازمندی‌های لجستيکي نيروهاي درگير در عمليات کدگذاري، بهتر برآورده شوند. AC/135، مأموريت خود را از طريق پيادهسازي يک برنامه جدي در چارچوب تغييرات دائمی سیاسی، اقتصادي و فني به انجام مي‌رساند. هدف اين برنامه عبارت است از:

• افزايش شناخت NCS از نیازمندی‌های سياست لجستيک
• افزايش شناخت ارزش کدگذاري
• سياستهاي لجستيکي
• پشتيباني از استانداردسازي مواد
• جستجوي نقش پشتيباني NAMSA براي AC/135
• مديريت جهاني کردن NCS
• استقرار ساختار دادههاي NCS در داخل استانداردهاي تجاري در حال تکوين و پيشرفت دادن انتشارات اطلاعات لجستيک جهاني
• منطقي و رياضياتي و مکانيزه کردن فرآيندهاي NCS
• تحليل امکان کدگذاري سيستم

در راستاي ضمانت، به ترتيب AC/135 و NAMSA زير ساختارهاي لازم براي برقراري خدمات زير را براي کشور موردحمایت اجرا مي‌کنند:

• تدارک سطحي از خدمات کدگذاري: طبق توافق، طرفين مقداري از اطلاعات و کار کدگذاري را به اشتراک مي‌گذارند. هدف نهايي در اينجا کسب تجربه در يک بازه زماني کوتاه است.
• ارائه مشاوره و کمک در مراحل مختلف رشد زيرساختارهاي کدگذاري ملي
• تدارک تعدادي سطوح آموزش براي NCS
• ارائه مقداري دادههاي کدگذاري که براي افزايش کارايي عمليات NCS لازم هستند.
• ارائه خدمات موردنیاز ديگر

اين خدمات توسط يک يا تعدادي از کشورهاي ناتو، بسته به توافق دو طرف، به کشور متقاضي ارائه مي‌شود.